Kwestie van spelen met je achternaam. Dan kom je in het geval van André van der Vlerk uit bij flairk. Hierna: ruim 600 woorden over mij en mijn te gekke bedrijf. Leestijd: minuut of 2.

flairk, denk je wellicht als je minstens de 40 bent gepasseerd, dat is toch die band? Dat klopt, maar die schrijf je met ck. Maar dán heb je die naam een soort van gejat, zou je volgende vraag kunnen zijn. In dat geval is mijn antwoord steevast: ik ben Vlerk van geboorte. Een geuzennaam die is verbasterd tot een bedrijfsnaam die kracht en durf uitstraalt.

Maar wie flairk nou precies is? En wat-ie doet?

Laat ik een aanbeveling op LinkedIn erbij halen. ‘Stuur hem ergens op af en hij komt gegarandeerd met een beter verhaal terug dan je verwacht.’ Zo’n aanbeveling vind ik namelijk een groot compliment. Want inderdaad: waar ik ook moet zijn voor een opdracht, ik geef m’n ogen en oren de kost. Natuurlijk pik ik het nieuws en de grote lijnen eruit, maar behalve dat zo veel meer: het bijzondere aan jou, je persoonlijke drijfveren, je charme, spraakmakende quotes, mooie anekdotes, de gekke en onverwachte gesprekswendingen tijdens een interview.

Kranten maken deed ik al op mn zevende. En óf dat veel voorstelde. Verzonnen nieuws uit gefingeerde stadjes en dorpjes dat ik uittikte op een oude Olympus typemachine en vervolgens in een oplage van een paar stuks liet stencillen. Onder meer de buren hadden een abonnement: maandelijks vier sufferdjes voor een gulden en vijf cent. Nepnieuws, het bestond al in 1976.

Niet dat ik na het vwo meteen journalistiek ging studeren.

Via een superleerzame omweg in het onderwijs, de logistieke sector en de commercie (laat ik het zo zeggen, ik vind veel boeiend; anderen zullen zeggen: weet-niet-wat-ie wil ) belandde ik in 1999 in de journalistiek. Totdat ik in 2013 verder ging als zelfstandig professional, bekleedde ik functies als redacteur, eindredacteur, redactiechef en vakbladjournalist. In die periode pakte ik drie nationale journalistieke prijzen.

Mediatrainingen
Sinds 2015 geef ik ook mediatrainingen aan vooral scholen, politieke partijen en zorg- en welzijnsinstellingen – zeg maar de zachte sector. Partijen die baat hebben bij het rondspreiden van een aantrekkelijke boodschap aan de grote massa. Dus ja, ik noem mezelf volmondig mediatrainer. Ik geniet ervan om cursisten te laten zien waar hún verhaal zit, hoe ze hun mediagenieke karakter kunnen vergroten, dat verder kunnen uitbuiten. Mijn stijl? Eerlijk gezegd beleef ik er veel plezier aan om deelnemers aan trainingen af en toe flink te confronteren. Ze aan het begin van een training op hun b*k te laten gaan, om er vervolgens – stap voor stap – een soort van mini-journalisten van te boetseren. Mijn pedagogische ervaring in het onderwijs (drie jaar docent Engels en Frans op een gymnasium in Praag) komt hierbij natuurlijk goed van pas.

Microscoop
In zo’n training geef ik cursisten, behalve een vlottere pen, een microscoop. Hiermee draaien en draaien ze, totdat ze hun verhaal vlijmscherp op hun netvlies krijgen. Voorbij organisatorische, procesmatige en soms ook sociaal wenselijke informatie, want deze zitten een krachtig verhaal allemaal in de weg. Flets, braaf en saai worden dan sprankelend, gedurfd en verrassend. Meer dan 800 scholen, zorg- en welzijnsorganisaties en politieke partijen volgden een mediatraining bij flairk. Vaak gehoorde reacties: laagdrempelig, duidelijk, direct, enthousiast, “lekker praktisch”, “hier kan ik wat mee”.  

Vrije tijd
Als ik niet werk, besteed ik tijd aan drie fantastische pubers, hardlopen, racefietsen, muziek (indie, singer-songwriter, alternatieve pop, americana, 70s, jazz, klassiek), literatuur (nu vooral Spaanse, maar ook Russische en klassiek Engelse), non-fictie (filosofie, geschiedenis), films (arthouse) en reizen. Eigenlijk vind ik elk land of elke stad interessant, maar Oost-Europa en Spanje hebben een streepje voor. Ik werk vanuit Tiel, maar niet zelden verruil ik m’n werkplek voor Praag en Sevilla.